Het was alsof de wind haar adem even inhield. Was ze onder de indruk van zo’n grote opkomst? Was het het kleurenpalet van al die jassen en overalls (die op dat moment nog schoon waren)? Of was het vanwege de werklust die iedereen uitstraalde? Wat het ook was, het was in elk geval een fraai begin van de natuurwerkdag, onze ‘aftrap’ van het knotseizoen. Goed om te zien dat zo velen weer aan de slag wilden. Ook leuk om vandaag ‘gasten’ te mogen ontvangen. Zij werden begeleid door degenen die het zingen van de zaag al kenden. Na een korte uitleg welke bomen op het programma stonden vonden alle zagen, scharen en ladders een weg naar de wilgen en essen. Die hadden al weer zo’n drie jaar geduldig op de knotters staan wachten. De takken werden vakkundig gerangschikt op het gras, zo kunnen ze op een later moment beter worden verwerkt tot brandhout voor de kachel. Halverwege de ochtend klonk de bel: tijd voor koffie met wat lekkers. Sonja Smit, wethouder van Midden-Delfland, is aanwezig en houdt een kort toespraakje. Ze vertelde dat het vrijwilligerswerk belangrijk is voor het behoud van het landschap en sprak haar waardering uit voor ons werk. Ook Annet, onze gastvrouw, vertelde dat ze het niet alleen leuk vindt wanneer we komen, maar ook blij is met het vele werk dat wordt verzet. Het buiten-op-anderhalve-meter-afstand-van-elkaar-koffie-drinken mag dan wel gezellig zijn, echt warm krijg je het er niet van. Dus al snel gingen de handschoenen weer aan en werd er verder geknot. Sommige bomen hadden niet zozeer veel takken op de knot, maar wel hele lange. De man met de gele jas zorgde er daarom voor dat zo nu en dan auto’s even wachtten totdat zo’n lange tak veilig was omgehaald èn van de weg weg was. De wind, die eerder op de ochtend nog zo stil was, liet zich geleidelijk aan steeds meer gelden. Het was af en toe echt even puzzelen. Waar wilde ik de tak heen laten vallen, hoe zaag ik dan in en is er een touwtje nodig? Hier en daar wordt opgemerkt dat het nieuwe laddertje ‘te kort’ is. Of zou de boom ‘te lang’ zijn? Welke van de twee het ook is: als je hogerop wil, we hebben ook de langere uitklapbare ladders. Gelukkig nam iedereen de veiligheidsregels goed in acht en kon de EHBOkist gesloten blijven. Bij de lunch werd een looproute gebruikt langs de soep, stoofpeertjes, broodjes en mandarijnen. Daarmee werd weer nieuwe energie opgedaan. Daarna is nog een uurtje doorgewerkt en was de klus geklaard. Terugfietsend naar huis bleek de wind flink aangewakkerd en natuurlijk ‘de verkeerde kant’ op te blazen…
.
.
.
.