Knotten: kunst van ont-moeten Tja, knotten ……….. het lijkt een louter fysieke aangelegenheid…. Maar het is natuurlijk een tikkie meer dan dat…. Een beetje doorsnee knotter kijkt er vast niet van op. Toch goed om het knotten eens vanuit een wat andere invalshoek te bekijken. Natuurlijk, knotten is ook een kwestie van de boom beoordelen, windrichting bekijken, goed inzagen en de omgeving in de gaten houden. En niet te vergeten: het slepen, en ont-takelen van de takken!! Wat dit met ont-moeten te maken heeft? Alles. In de eerste plaats, het is vrijwilligerswerk. ‘We zijn vrijwilligers en hebben voldoening in dit werk. We moeten dus niet, we willen! In de tweede plaats: het is een ochtend ontspannen in de buitenlucht werken. Voor de één is het “een moment van rust” in een hectische week, voor de ander een “lekkere actieve ochtend”. In de derde plaats: het is een kwestie van samen-werken. Dat samenwerken gaat niet helemaal vanzelf. Daar heb je elkaar voor nodig. Soms moet echt wat worden overlegd, soms is een eenvoudige aanwijzing voldoende. Tijdens dat samenwerken, de koffie en de soep komen we elkaar tegen. Dat is het andere ontmoeten. Nu eens wordt vakkundig met elkaar de boom of takkenril vakkundig beoordeeld. Dan weer worden stoere verhalen over eerdere knotdagen verteld in de trend van “toen was het echt koud, nu lijkt het wel korte-broeken weer”. Hier en daar meet men elkaar de maat: “Lekker bezig zo, doe je dat thuis ook?” Weer even verderop wordt even rust genomen en gaat de ontmoeting wat verder (soms veel verder!) dan het “praatje pot”. Het werken, gecombineerd met het elkaar ontmoeten, dat maakt het knotten nou zo leuk. Er is niet alleen aandacht voor die boom of takkenschaar, maar ook voor elkaar. En dat alles speelt zich af in die prachtige polders in het Midden Delfland. Zo ook afgelopen zaterdag. Leuk om weer twee nieuwe mensen te ontmoeten die ieder vanuit een heel verschillende achtergrond (letterlijk en figuurlijk) naar de polder waren gekomen. Dankzij de grote opkomst en ieders enthousiaste inzet is er weer veel werk verzet (51 bomen geknot + een enorme houtstapel gemaakt). Aan het eind van de ochtend kwamen de knotters vanaf hun voor mij onzichtbare werkplek naar het erf. “Moet je eens zien wat een hout er vanaf is gekomen” riep de één na de ander. Het deed me denken aan de uitspraak van Cruijff: “ je gaat het pas zien als je het door hebt”. Doordat we zo verspreid over het terrein hebben gewerkt zagen we minder van elkaars werk. De houtstapel en de enorme takkenbos op het erf was het bewijs van de noeste arbeid.