De hele week hing er al onrust in de lucht. Op het ene moment leek het alsof het weer goed zou komen en amper een dag later bleken de problemen nog altijd levensgroot te zijn.
Afspraak is afspraak, nou dan moet het goed komen toch, zou je denken?
De uitleg van vandaag is een uitleg op hoofdlijnen: we gaan één kant van de laan knotten.
Gewapend met scharen, ladders en zagen werd de laan bezet. In amper een kwartier lagen er al her en der wilgentakken dwars over de weg…… Wat dat betekende voor de rest van de ochtend……
Nu en dan hoorde je de nodige stemverheffing, niet altijd even verstaanbaar, maar duidelijk wel dwingend. Met vrijwel direct daarop volgend meestal een doffe klap van een gevaarlijk zwiepende tak die op de grond viel. Tijdens de koffie werd duidelijk dat sommige knotters zich voor vandaag niet aangemeld hadden. Enkele anderen gaven aan vandaag voortijdig te zullen vertrekken…. Die onrust van van de week, had dat nou ook z’n weerslag op deze knotdag, op deze knotgroep???? Na de koffie waren sommigen in een boom geklommen, op het pad stonden mensen af en toe met elkaar te praten…… Marijke, onze hoffotograaf gaf nadrukkelijk aan dat ze vandaag iedereen in beeld wilde hebben….hmmmm dat geeft te denken…..
Dat er mensen eerder vertrokken, nee “dat had verder niets te betekenen, we konden gewoon verder met de laan”, zo werd verteld. Dat was nog wel even een uitdaging, maar het werk vlotte gelukkig ozosnel.
De hele laan is afgemaakt! Er staan weer 71 geknotte bomen op de teller. De ladders, scharen en zagen zijn weer keurig terug in de aanhanger!
En die onrust dan? Nou, die onrust bleek eenvoudig te verklaren.
Een man met een witte baard, een mijter, een rode tabberd èn een paard die juist vandaag in ’t land kwamen had assistentie gevraagd om (klein)kinderen te begeleiden of het verkeer te komen regelen.
Nou met die begrijpelijke verklaring op zak sloten we weer een heerlijke knotdag af en konden wij met een gerust hart de laan uit .
