28-12-2024

Met dank aan Antoinette, wier gedicht (de gearceerde tekst) ik heb mogen gebruiken in dit stukje.

Dagelijks ritme

Het is avond, binnen brandt de kachel, ik ben een beetje rozig van het buiten zijn, ik denk na over wat ik over de knotdag zal schrijven….

Weet je wat: ik schrijf dat Antoinette, onze gastvrouw, vertelde over het verzorgen van haar demente moeder en haar dementerende tante. In haar boek “Wereld van Alzheimer” heeft zij haar gedichten en keramiekwerk gebundeld.

Het is ochtend, ik word wakker.

Rek me uit en sta op, ga douchen.

Kleed me aan en maak ontbijt klaar.


Zo ziet voor de meesten van ons het begin van een knotdag er uit.

Vervolgens ontmoeten we elkaar op de knotlocatie, volgt een korte, duidelijke uitleg en gaan we aan de slag.

Het kan ook anders, stel je eens voor:

Het is ochtend, ik word wakker en dan

Raak ik in de knoop en in de war.

Door het mistige landschap belandde ik op een locatie die ik vaag herken. Er waren ook anderen, de meesten met een muts op, handschoenen aan en gereedschap in de handen. Wat deden ze??

Ze gingen zagen, knippen, slepen. Het leek wel alsof ze maar wat deden, geen enkele boom werd helemaal kaal gezaagd………

Even later zat ik aan een grote lange tafel met al die mensen om me heen. Er werd gepraat en gelachen, de mensen kenden elkaar blijkbaar….

O ja,… ik kreeg een oliebol, dat aten we vroeger bij één of andere feestdag…….

Het is ochtend, ik word wakker en dan

Zijn er gelukkig lieve mensen om me heen.

Die me met liefde door de dag loodsen.

“We zijn aan het knotten, weet je nog. We onderhouden de bomen. Eerst voorzichtig inzagen en dan daarna kun je aan de andere kant de tak doorzagen. Er is vast iemand in de buurt die ‘m daarna voor je wegsleept naar de takkenhoop. Lekker hè zo buiten bezig zijn. Dat vinden die andere mensen ook allemaal zo fijn”.

Na een poosje blijkt dat het afgelopen is. Iedereen mag weer mee naar binnen en krijgt een bord lekkere soep. Buiten kwam even het zonnetje tevoorschijn. Maar het was geen heldere dag. Heldere dagen waar je weer zo goed kunt denken als vroeger, die zijn er steeds minder……. er zijn tegenwoordig maar weinig heldere dagen, vooral niet in m’n hoofd…..

Het is avond, ik heb een stukje geschreven, het opnieuw gelezen, ja het stukje is bijna klaar.

Het is avond maar wat was het een prachtige knotdag.

Het is avond ….het waren een stelletje boffers… al die enthousiast werkende knotters op zaterdagmorgen bij de jachthaven.

Kun je je voorstellen dat ze zoiets ooit zouden vergeten??